Gistermiddag na mijn werk bij Parqiet schreef ik onderstaande tekst. Ik had deze besproken met mijn arbeidscoach, welke me afgedwongen was door Nine. Ik zou niet verder mogen werken bij Rechtstreex, zonder haar. Vóor deze coach was ik al gedwongen te stoppen door onderstaand conflict.
Het schrijven vloeide uit mijn digitale pen. Het was alsof het zwarte gif wat zich al maanden in me opspaarde, via digitale inkt uit me liep.
Nadien begon een nieuwe oorlog; die van Nine, wie zich uitte via mijn vader. Dit tafereel ontrafelde zich in een kwade papa die me probeerde af te dwingen m’n post offline te halen. Alsof ik in Rusland of China leefde. Alsof de politieagenten van daar me met traangas zouden verjagen.
“Anders komt de politie bij je thuis.”
Had hij het even goed mis.
Hij bedoelt het goed, maar hij begrijpt het hele fenomeen Facebook niet.
De macht die aan ons wordt geschonken door het medium is overweldigend. Indien je genoeg volgers en influencers hebt, maakt het je een sjeik.
Als een Poetin of Mao.
Zonder traangas en geweld.
Wat denken jullie van de tekst? Ik hoor het graag!
Daphne Rustwat is bij PARQIET. Gisteren om 13:19
