Ik keek afgelopen week weer naar de film Gone Girl. Een film over een psychisch-niet oké wrak. Iemand in wie ik mezelf herken.
De film gaat over een meisje wie eigenlijk niemand is behalve een celebrity. Iemand wie groots is gemaakt door de pr-kunsten (of kwalen) van haar ouders.
Mijn ouders waren geen pr-fanatiekelingen, maar mijn verkeersongeval in 2013 heeft me gemaakt tot iemand.
Iemand wie zijn levenskunst moet halen uit marketing. Omdat ze zó’n typisch persoon is,
je zou er een boek over willen schrijven…
Dat ga ik ook doen,
Binnenkort –
Voorlopig niet.
Kijk Gone Girl via Netflix als je kennis wilt maken met een alter ego van me.
Ik hoor graag wat je na de film over me denkt!