Gistermiddag na mijn werk bij Parqiet schreef ik onderstaande tekst. Ik had deze besproken met mijn arbeidscoach, welke me afgedwongen was door Nine. Ik zou niet verder mogen werken bij Rechtstreex, zonder haar. Vóor deze coach was ik al gedwongen te stoppen door onderstaand conflict.
Het schrijven vloeide uit mijn digitale pen. Het was alsof het zwarte gif wat zich al maanden in me opspaarde, via digitale inkt uit me liep.
Nadien begon een nieuwe oorlog; die van Nine, wie zich uitte via mijn vader. Dit tafereel ontrafelde zich in een kwade papa die me probeerde af te dwingen m’n post offline te halen. Alsof ik in Rusland of China leefde. Alsof de politieagenten van daar me met traangas zouden verjagen.
“Anders komt de politie bij je thuis.”
Had hij het even goed mis.
Hij bedoelt het goed, maar hij begrijpt het hele fenomeen Facebook niet.
De macht die aan ons wordt geschonken door het medium is overweldigend. Indien je genoeg volgers en influencers hebt, maakt het je een sjeik.
Als een Poetin of Mao.
Zonder traangas en geweld.
Wat denken jullie van de tekst? Ik hoor het graag!
Daphne Rustwat is bij PARQIET. Gisteren om 13:19
Ik denk aan Rechtstreex, Facebook.
Elke dag.
Niet omdat ik het mis; mijn huidige werk bij PARQIET is veel leuker. Ik ben blij dat ik de overstap heb gemaakt.
Dat mijn break-up met RS kwam door een relatie met een chauffeur die fout liep, is jammer. Een wijze les die ik heb geleerd: start geen relatie met een collega.
Ik werd na de relatie verbannen naar Rechtstreex VP Den Haag in de Binckhorst.
Ik fietste er (graag) heen elke week, vier keer. Dit werd bemoeilijkt door een blessure, waardoor ik naar Delft reisde en vanaf daar naar DH fietste. Dit kostte geld; geen probleem voor mij maar wel een ethisch conflict.
Moest ik betalen om bij Rechtstreex te werken?
Ik gaf aan dat dit innerlijk conflict speelde bij mijn leidinggevende in het bedrijf, wie mij ook had weggestuurd uit het VP in Rotterdam. Deze locatie was praktisch naast mijn huis.
Ze antwoordde: “Als jij telkens met dit soort problemen naar mij komt en eist van mij dat ik ze per direct oplos: ga weg bij Rechtstreex want ik kan én wil je geen special treatment geven als vrijwilliger.”
Nine was vergeten mij te betalen, al een half jaar. De vrijwilligersvergoeding is allesbehalve een degelijk maandloon. Geen probleem, maar ze vond mij dus ook niet meer dat kleine bedankje waard.
Ik had kortsluiting en besloot per direct te stoppen.
Ik had daarna een heerlijke maaltijd bij IKEA en voelde me zo onderuitgehaald.
Dat dit bedrijf, voor welke ik anderhalf jaar met zoveel liefde en zorg had gewerkt, me zo wegstuurde.
Het was pijnlijk. Ik heb maanden verdriet gehad van de gebroken relatie én Rechtstreex.
Als m’n advocaat niet aan de strijd wil beginnen omdat het maar ‘over een paar honderd euro’ gaat, voel ik me maanden later, alwéer verslagen.
Ik bestel nog steeds als trouwe klant boodschappen en heb goede relaties met andere ex-collega’s.
Dat ik niet de korting krijg die me werd beloofd als investeerder is jammer, maar dit eeuwige disrespect is een wond in m’n hart.
Over het voorgaande:
Weten jullie wat dit betekent?